|
.•¤ تصویر این هفته خانه آرزو
¤•.
.•¤**¤•. متن
زیر توسط
نیــما نوشته شد .•¤**¤•.
...•¤**¤•. آداب و رسوم سنتی و محلی مشهد .•¤**¤•...
|
یکشنبه 87 فروردین 25 ساعت 9:43 عصر |
|
«مشهد» عصاره ادب و آداب و رسوم ایران زمین است.
فرهنگ و آداب و رسوم و عقاید و سنن هر مردمی نشان از عواطف و خلقیات و - در معنایی کامل - هویت انسانی آن مردم دارد.
مشهد الرضا (ع)، شهری که به واسطه عشق به پیشوای هشتم شیعیان شکل گرفت، مهد ادب و آداب ایران زمین بوده و هست.
آداب و رسوم مشهد و شهرهای اطراف آن به محبت مهاجر پذیری فراوان شهر مشهد - بخصوص از شهرهای مجاور - بسیار نزدیک و گاه یکسان است که باران خواهی و کشتی با چوخه از این دست است.
از قدیم، خراسان منطقه‌ای کم آب و خشک بوده است؛ به طوری که مراسم طلب باران در بسیاری از شهرهای خراسان از جمله مشهد مرسوم بوده و آداب مشترکی داشته است. بدین گونه که زنان و دختران - با استفاده از دو تکه چوب و مقداری پارچه - عروسکی درست می کردند و آن را در سطح محله یا روستا می گرداندند؛ و با خواندن اشعار و تصنیفهایی در جمعیت، باران درخواست می کردند که در آن معمولا به خداوند و حضرت «محمد» (ص) قسم یاد می شد و از مردم محله و روستا می خواستند برای پخت آشی به همین منظور طبخ کمک کنند.
مردم هر کدام در هنگامی که به گرداننده این عروسک برای طبخ آش و حبوبات و ... می رساندند، مقداری آب نیز روی عروسک می پاشیدند و دعاها و اشعاری را زیر لب زمزمه می کردند، از جمله: «الله بده تو باران، به حرمت مزاران، گندم به زیر خاکه، از تشنگی هلاکه» و ... .
در بیشتر این مراسم طلب باران، نماز باران را به صورت جماعت بر بالای کوه یا تپه ای می خواندند و مردم معتقد بودند که بعد از خواندن نماز و مراسم طلب باران حتماً باران خواهد بارید.
خاستگاه شاهنامه «شت توس» است که نبردهای تن بتن و حماسی فراوانی در آن به تصویر کشیده شده است.
کشتی باچوخه کشتی فراگیری در سطح ایران است. اگرچه این کشتی از قدیم در سراسر کشور با تفاوتهای اندکی مرسوم بوده، در خراسان و شهرهایی چون مشهد و «نیشابور» و «سبزوار» - به سبب تعصبات خاص در خصوص فرهنگ پهلوان و پهوان پروری و همان روحیه قدیمی و کهنی که مردم این سرزمین داشته و در شاهنامه انعکاس آن نمایانگر است – بیشتر نمود و ظهور داشته و دارد. نام این کشتی از نام لباس خاصی گرفته شده است که کشتی گیران آن بر تن می کنند. چوخه لباسی پشمی است که گاه در نبردها نیز از آن استفاده می شد.
آیین جوانمردی و پهلوانی از آیینهای کهن مردم خراسان در شهر توس و مشهد فعلی است. پهلوان از مردم بسیار آبرومند شهر بود و معمولا در مراسمی چون عروسی و... - به سبب حفظ آمادگی جسمانی خود و سرگرمی و رشد مهارتها - مسابقاتی را در قالب کشتی باچوخه برگزار می کردند.
پهلوانان کشتی باچوخه معمولا با افرادی که نسب آنها به ائمه می رسید (سیدها) کشتی نمی گرفتند و معتقد بودند که حرمت این افراد را باید حفظ کرد، به گونه ای که به خود اجازه نمی دادند پشت سید را به خاک برسانند.
از گذشته مرسوم بوده است که به افراد برتر این مسابقات کله قند هدیه می دادند. به همین سبب، امروزه در کنار جوایز دیگری که اهدا می شود، اما هنوز همان عنوان «قندبر» برای جوایز مانده است.
مشهد همواره مواجه با سیل مشتاقان زیارت از پیشوای هشتم شیعیان بوده و هست، ولی در گذشته به سبب کمبود امکانات و سفرهای سخت و دشوار و توسعه نیافتگی شهر، مرسوم بوده است که مشهدی ها به استقبال کاروانیان می رفتند و به احکام و احسان تیمار مسافران و زوار می پرداختند و پس از آن نیز در منازل خود پذیرای آنان می شدند.
حتی قصبه ها و روستاهای اطراف مشهد حضور زوار و کاروانیان را متبرک و میمون می دانستند و از میوه ها و محصولات زراعی و باغی خود به کاروانیان هدیه می کردند.
مراسم عزاداری و سینه زنی و نوحه خوانی در همه جای ایران مرسوم است و در مشهد نیز این مراسم با آداب مشابه و گاهی خاص برگزار می شود.
«آش شله قلمکار»
آش مخصوصی است که با حبوبات و گوشت طبخ می شود و یکی از طعمهای بسیار ماندگاری است که چشیدنش نام مشهد را به ذهن متبادر می سازد.
«برگرفته از سایت تلتکس دات اریب دات آی آر»
|
|
نظر شما ( ) |
|
لیست کل مطالب خانه آرزو
|
| 
